wtorek, 10 kwietnia 2012

Caravaggio- pierwszy malarz baroku


Caravaggio - pierwszy malarz baroku
Caravaggio "Chory Bachus"


Malarstwo renesansowe i malarstwo barokowe to dwa różne światy. Pierwsze charakteryzuje się widocznym nawiązaniem do antyku, przedstawianiem postaci biblijnych i pięknych pejzaży. Drugie jest demoniczne, ciemne i ciężkie od elementów dekoracyjnych.
W drugi nurt doskonale wpisuje się niekonwencjonalna postać przełomu XVI i XVII wieku. To Caravaggio. Doskonały malarz barokowy. Choć zaczął tworzyć, kiedy barok dopiero raczkował, jego opzycja do renesansu jest bardzo widoczna, uwypukla ją każde dzieło artysty. Głównie dlatego, że Caravaggio jest daleki od gloryfikowania piękna, co czyniono w renesansowych Włoszech. Na jego obrazach triumfuje turpizm – umiłowanie brzydoty i ułomności, nie tylko ludzkiegio ciała, ale całego świata. Tym samym jego dzieła przetarły ślady nowego nurtu w malarstwie.
Sztuka Caravaggia była bardzo intensywna. Dzieła powstawały tak szybko, jak szybkie było życie malarza. Trwało krótko – Caravaggio zmarł bowiem w wieku 39 lat. Nic nie mogło ocalić jego życia. 4 ostatnie lata Caravaggio spędził z wyrokiem śmierci wydanym na niego przez papieża Pawła V, zmarł niedługo po otrzymaniu ułaskawienia. Taka decyzja padła po tym jak Caravaggio zamordował Ranuccia Tommassoniego. To epizod który przy trybie życia, jaki prowadził malarz, musiał się zdarzyć. Nie tylko bowiem sztuka była jego pasją. Bardzo pociągało go hulaszcze życie, rozboje i awantury. Dopuszczał się wielu przestępstw, oprócz wybitnych, prekursorskich dzieł, została po nim gruba teczka policyjna. W w niej wiele spraw o pobicia, znieważenia, używanie boni bez pozwolenia. To łatki, które nierzadko kończyły się aresztowaniem. To, że doświadczał takich sytuacji, nie pozostało bez znaczenia dla jego twórczości. Dostawał zlecenia na obrazy o tematyce religijnej, na których często gościła przemoc – walki, tortury, śmierć. Wszystkim obrazy są bardzo realistyczne, doskonale oddają emocje, poruszają.

Stanisław Wyspiański


Stanisław Wyspiański, polski malarz, witrażysta, dramaturg i architekt wnętrz urodził się 15 stycznia 1869 r. w Krakowie. Jako dziecko nie przejawiał szczególnych uzdolnień artystycznych. Jego talenty ujawniły się dopiero w 1896 r., kiedy zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Szkołą kierował wówczas Jan Matejko (twórca takich obrazów jak „Stańczyk” czy „Rejtan”), który docenił kunszt Wyspiańskiego i zaproponował mu współtworzenie polichromii w Kościele Mariackim. Mimo tak wielkiego wyróżnienia ze strony mistrza, Wyspiański długo nie mógł zaistnieć jako poważany artysta. Nawet podziwiany przez Wyspiańskiego francuski malarz Paul Gauguin stwierdził dysharmonię i zbytnią dowolność w kolorystyce dzieł polskiego artysty. Niezrażony niepowodzeniami tworzył nie tylko malarstwo symbolistyczne, ale tworzył na wielu płaszczyznach artystycznych. Wykonywał witraże i polichromie do obiektów sakralnych m.in. do katedry we Lwowie i kościoła Franciszkanów w Krakowie. Projektował meble i elementy użytkowe gospodarstwa domowego np. żyrandole. Tworzył również sztuki dramatyczne. Dzieła Wyspiańskiego nacechowane były motywami patriotycznymi z przewodnim tematem walki narodowo-wyzwoleńczej. Często nawiązywał do mitologii i sztuki klasycznej. Czerpał z tradycji modernistycznych i symbolistycznych. Korzystał również z motywów zaczerpniętych wprost z natury takich jak liście i kwiaty.

Maksymilian Gierymski


Maksymilian Gierymski
MAKSYMILIAN GIERYMSKI, WIECZORNA SANNA

Maksymilian Gierymski ur. 9 października 1846 r. w Warszawie polski malarz, brat malarza Ignacego Aleksandra Gierymskiego, reprezentujący nurt w malarstwie zwany realizmem. Od dziecka przejawiał talenty artystyczne, jednakże nie w dziedzinie malarstwa a gry na fortepianie. Był wielkim miłośnikiem Chopina, a później również Wagnera. Początkowo Maksymilian skłaniał się ku technicznemu wykształceniu i kształcił się w kierunku nauk ścisłych najpierw w Instytucie Politechnicznym Rolnictwa i Leśnictwa w Puławach, a późniejna Wydziale Matematyczno-Fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Studia jednak porzucił i po otrzymaniu stypendium rządowego wyjechał do Monachium, by kształcić się w dziedzinie sztuk pięknych. Tam wraz z innymi wielkimi, polskimi malarzami XIX w. m.in. Józefem Chełmońskim, Juliuszem Kossakiem i Wojciechem Kossakiem oraz Stanisławem Witkiewiczem tworzył tzw. grupę monachijską. Pierwszy sukces, który zapoczątkował karierę artystyczną Maksymiliana Gierymskiego nastąpił w 1869 r. naMiędzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium. Kolejne, nieustanne sukcesy międzynarodowe były przyczyną mianowania Maksymiliana na członka Królewskiej Akademii Sztuki w Berlinie w 1874 r. Na początku twórczości tematem przewodnim obrazów Gierymskiego były sceny batalistyczne. W trakcie edukacji w Monachium skierował swoją uwagę ku scenom powstańczym inspirowanym głównie wydarzeniami powstania styczniowego, którego był uczestnikiem.


Paul Cezanne


Paul Cezanne
PAUL CEZANNE, GÓRA SAINTE-VICTOIRE

Paul Cezanne to przedstawiciel dwóch nurtów w malarstwie światowym – impresjonizmu i kubizmu. Cezanne urodził się 19 stycznia 1839 roku , a zmarł 22 października 1906 roku. Jego ojciec wysłał go na studia prawnicze, ale porzucił je szybko dla malarstwa. By podszlifować swój warsztat przeniósł się w wieku 22 lat do Paryża. Na początku otrzymywał od ojca niewielkie sumy, ale tylko dlatego, że bardzo nalegała na to matka malarza, ponieważ ojciec nie mógł mu wybaczyć porzucenia prawa. Mimo że ojciec był bardzo bogaty nie zamierzał utrzymywać nielojalnego syna. Cezanne nawet przez kilka lat ukrywał przed swoimi rodzicami fakt, że założył własną rodzinę. Z ojcem pogodził się dopiero na łożu śmierci, a ten zapisał mu część swojego majątku, który pozwolił mu rozwijać pasję, jaką było malarstwo. W stolicy Francji Cezanne spotkał i zaprzyjaźnił się z impresjonistą Camille Pissarro, który wpłynął na pierwsze dzieła malarza. Początkowo tworzył on obrazy inspirowane barokiem i romantyzmem. To Pissarro sprawił, że w jego dziełach pojawiły się żywsze barwy i lekka kreska. Zaczął malować pejzaże, głównie prowincji francuskiej, a także portrety i martwą naturę. Okres przez poznaniem Pissarro, historycy sztuki nazwali „Dark”. Potem był wspomniany impresjonizm, a dokładniej postimpresjonizm przeplatany obrazami kubistycznymi.

Edouard Manet- jeden z wybitnych


Edouard Manet, Śniadanie na trawie
Edouard Manet Śniadanie na trawie


Edouard Manet to jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych twórców impresjonistycznych, choć był starszy od pozostałych malarzy tego nurtu. Uważany jednak za ojca impresjonistów, nigdy nie wystawiał swoich prac na wystawach. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej, stąd ze strony rodziców był naciskany na edukację w kierunku prawniczym. Młody Manet nie miał jednak zacięcia do nauki, choć uczył się w bardzo dobrych szkołach. Z czasem rodzice porzucili marzenia o prawniczej karierze syna i dali mu wolną rękę w wyborze drogi zawodowej. To skłoniło Maneta do poszukiwań. Rozpoczął od aplikacji do Szkoły Morskiej, jednak i tu bez powodzenia. Kolejne próby, rejsy dla kandydatów na marynarzy utwierdziły go tylko w przekonaniu, że jedyną odpowiednią dla niego drogą będzie malarstwo. Tak też się stało i Manet w wieku osiemnastu lat, w 1850 roku rozpoczął naukę malarstwa pod okiem Thomasa Couture’a.  Później poziom malarski, jaki osiągnął i prezentował umożliwił mu zaistnienie w artystycznym światku Paryża. Poznawał innych malarzy impresjonistów, m. in. :Moneta, Degasa, Cézanne’a, zawiązywał przyjaźnie.

Camille Pissarro.


Camille Pissarro, Autoportret
Ojciec impresjonizmu. Najstarszy i najaktywniejszy z malarzy reprezentujących nurt impresjonistyczny. Skupiał się głównie na pejzażach i scenkach rodzajowych, a w późniejszych latach życia skłaniał się ku obrazom Paryża i żyjących w nim ludzi.
Droga Pissarra do malarstwa była pełna trudnych decyzji i wyrzeczeń. Jako, że był synem kupca, rodzice chcieli uczynić go właścicielem interesu. To zmusiło młodego artystę do ucieczki do Wenezueli. Pissarro wyjechał razem z duńskim przyjacielem z Kopenhagi Fritzem Melbye’m. To właśnie on stał się mentorem Pissarra, szkolił go w zakresie akwareli, ołówka i tuszu. To on był pierwszym odbiorcą i krytykiem prac młodego malarza.
W 1855 roku, w wieku 25 lat, Pissarro podjął decyzję o wyjeździe do Francji. W Paryżu rozpoczął studia w Ecole des Beaux-Arts w Academie Suisse. Tutaj poznał Moneta i Cezanne’a. W 1959 roku udało mu się zaprezentować swoje prace na paryskim Salonie, , później jego prace nie zostały tam już przyjęte.

Pablo Picasso- jeden z najbardziej znanych


Pablo Picasso

Tego hiszpańskiego malarza nie trzeba nikomu przedstawiać. Prawdziwy geniusz w swej dziedzinie, zasłynął nietuzinkowym wykorzystywaniem figur geometrycznych. Pablo Picasso, a dokładniej Pablo Diego José Francisco Ruíz Blasco, urodził się 25 października 1881 roku na terenie hiszpańskiej Malagi. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku we Francji. Picasso wraz z Georges Braque uznawani są za prekursorów kubizmu.
Twórczość Pablo Picasso dzielona jest na kilka okresów. Pierwszym, trwający od 1901 do 1904 roku, był okres błękitny. W tym czasie artysta koncentrował się na refleksji i melancholii. Dominowały stonowane barwy i portrety biednych ludzi – „Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”. Po tym czasie nastąpiła ogromna zmiana, czyli okres różowy. Wówczas Picasso skupił się na malowaniu cyrkowców – „Kuglarze”, „Rodzina arlekina”. W 1907 roku nastąpił kolejny przełom w twórczości artysty, zwany okresem murzyńskim. Tym razem wielkiej deformacji artysta poddał ludzkie ciało, co wywołało fale krytyki (np. „Panny z Awignon”). Obecnie dzieła z tego okresu uznawane są za najznakomitsze w historii malarstwa. Wielki wpływ na dorobek Picassa miała współpraca z G. Braque’em. Obaj zainspirowani sztuką iberyjską i afrykańską, stworzyli nowy kierunek w malarstwie, zwany kubizmem. Dzieła opierały się na geometrycznym rozbiciu wielu płaszczyzn, poszukiwaniu nowego wymiaru kształtów i barw („Poeta”, „Nuty i gitara”). Owocną współpracę zakończyła I wojna światowa. Następnie Picasso zbliżył się nieco do surrealizmu, ale jedynie w swobodnym i niezobowiązującym charakterze. Do końca życia pozostał wierny kubizmowi.