Caravaggio- pierwszy malarz baroku

Caravaggio "Chory Bachus"

Malarstwo renesansowe i malarstwo barokowe to dwa różne światy. Pierwsze charakteryzuje się widocznym nawiązaniem do antyku, przedstawianiem postaci biblijnych i pięknych pejzaży. Drugie jest demoniczne, ciemne i ciężkie od elementów dekoracyjnych.

W drugi nurt doskonale wpisuje się niekonwencjonalna postać przełomu XVI i XVII wieku. To Caravaggio. Doskonały malarz barokowy. Choć zaczął tworzyć, kiedy barok dopiero raczkował, jego opzycja do renesansu jest bardzo widoczna, uwypukla ją każde dzieło artysty. Głównie dlatego, że Caravaggio jest daleki od gloryfikowania piękna, co czyniono w renesansowych Włoszech. Na jego obrazach triumfuje turpizm – umiłowanie brzydoty i ułomności, nie tylko ludzkiegio ciała, ale całego świata. Tym samym jego dzieła przetarły ślady nowego nurtu w malarstwie.
Sztuka Caravaggia była bardzo intensywna. Dzieła powstawały tak szybko, jak szybkie było życie malarza. Trwało krótko – Caravaggio zmarł bowiem w wieku 39 lat. Nic nie mogło ocalić jego życia. 4 ostatnie lata Caravaggio spędził z wyrokiem śmierci wydanym na niego przez papieża Pawła V, zmarł niedługo po otrzymaniu ułaskawienia. Taka decyzja padła po tym jak Caravaggio zamordował Ranuccia Tommassoniego. To epizod który przy trybie życia, jaki prowadził malarz, musiał się zdarzyć. Nie tylko bowiem sztuka była jego pasją. Bardzo pociągało go hulaszcze życie, rozboje i awantury. Dopuszczał się wielu przestępstw, oprócz wybitnych, prekursorskich dzieł, została po nim gruba teczka policyjna. W w niej wiele spraw o pobicia, znieważenia, używanie boni bez pozwolenia. To łatki, które nierzadko kończyły się aresztowaniem. To, że doświadczał takich sytuacji, nie pozostało bez znaczenia dla jego twórczości. Dostawał zlecenia na obrazy o tematyce religijnej, na których często gościła przemoc – walki, tortury, śmierć. Wszystkim obrazy są bardzo realistyczne, doskonale oddają emocje, poruszają.

Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański, polski malarz, witrażysta, dramaturg i architekt wnętrz urodził się 15 stycznia 1869 r. w Krakowie. Jako dziecko nie przejawiał szczególnych uzdolnień artystycznych. Jego talenty ujawniły się dopiero w 1896 r., kiedy zapisał się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Szkołą kierował wówczas Jan Matejko (twórca takich obrazów jak „Stańczyk” czy „Rejtan”), który docenił kunszt Wyspiańskiego i zaproponował mu współtworzenie polichromii w Kościele Mariackim. Mimo tak wielkiego wyróżnienia ze strony mistrza, Wyspiański długo nie mógł zaistnieć jako poważany artysta. Nawet podziwiany przez Wyspiańskiego francuski malarz Paul Gauguin stwierdził dysharmonię i zbytnią dowolność w kolorystyce dzieł polskiego artysty. Niezrażony niepowodzeniami tworzył nie tylko malarstwo symbolistyczne, ale tworzył na wielu płaszczyznach artystycznych. Wykonywał witraże i polichromie do obiektów sakralnych m.in. do katedry we Lwowie i kościoła Franciszkanów w Krakowie. Projektował meble i elementy użytkowe gospodarstwa domowego np. żyrandole. Tworzył również sztuki dramatyczne. Dzieła Wyspiańskiego nacechowane były motywami patriotycznymi z przewodnim tematem walki narodowo-wyzwoleńczej. Często nawiązywał do mitologii i sztuki klasycznej. Czerpał z tradycji modernistycznych i symbolistycznych. Korzystał również z motywów zaczerpniętych wprost z natury takich jak liście i kwiaty.

Maksymilian Gierymski

MAKSYMILIAN GIERYMSKI, WIECZORNA SANNA

Maksymilian Gierymski ur. 9 października 1846 r. w Warszawie polski malarz, brat malarza Ignacego Aleksandra Gierymskiego, reprezentujący nurt w malarstwie zwany realizmem. Od dziecka przejawiał talenty artystyczne, jednakże nie w dziedzinie malarstwa a gry na fortepianie. Był wielkim miłośnikiem Chopina, a później również Wagnera. Początkowo Maksymilian skłaniał się ku technicznemu wykształceniu i kształcił się w kierunku nauk ścisłych najpierw w Instytucie Politechnicznym Rolnictwa i Leśnictwa w Puławach, a późniejna Wydziale Matematyczno-Fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Studia jednak porzucił i po otrzymaniu stypendium rządowego wyjechał do Monachium, by kształcić się w dziedzinie sztuk pięknych. Tam wraz z innymi wielkimi, polskimi malarzami XIX w. m.in. Józefem Chełmońskim, Juliuszem Kossakiem i Wojciechem Kossakiem oraz Stanisławem Witkiewiczem tworzył tzw. grupę monachijską. Pierwszy sukces, który zapoczątkował karierę artystyczną Maksymiliana Gierymskiego nastąpił w 1869 r. naMiędzynarodowej Wystawie Sztuki w Monachium. Kolejne, nieustanne sukcesy międzynarodowe były przyczyną mianowania Maksymiliana na członka Królewskiej Akademii Sztuki w Berlinie w 1874 r. Na początku twórczości tematem przewodnim obrazów Gierymskiego były sceny batalistyczne. W trakcie edukacji w Monachium skierował swoją uwagę ku scenom powstańczym inspirowanym głównie wydarzeniami powstania styczniowego, którego był uczestnikiem.

Paul Cezanne

PAUL CEZANNE, GÓRA SAINTE-VICTOIRE

Paul Cezanne to przedstawiciel dwóch nurtów w malarstwie światowym – impresjonizmu i kubizmu. Cezanne urodził się 19 stycznia 1839 roku , a zmarł 22 października 1906 roku. Jego ojciec wysłał go na studia prawnicze, ale porzucił je szybko dla malarstwa. By podszlifować swój warsztat przeniósł się w wieku 22 lat do Paryża. Na początku otrzymywał od ojca niewielkie sumy, ale tylko dlatego, że bardzo nalegała na to matka malarza, ponieważ ojciec nie mógł mu wybaczyć porzucenia prawa. Mimo że ojciec był bardzo bogaty nie zamierzał utrzymywać nielojalnego syna. Cezanne nawet przez kilka lat ukrywał przed swoimi rodzicami fakt, że założył własną rodzinę. Z ojcem pogodził się dopiero na łożu śmierci, a ten zapisał mu część swojego majątku, który pozwolił mu rozwijać pasję, jaką było malarstwo. W stolicy Francji Cezanne spotkał i zaprzyjaźnił się z impresjonistą Camille Pissarro, który wpłynął na pierwsze dzieła malarza. Początkowo tworzył on obrazy inspirowane barokiem i romantyzmem. To Pissarro sprawił, że w jego dziełach pojawiły się żywsze barwy i lekka kreska. Zaczął malować pejzaże, głównie prowincji francuskiej, a także portrety i martwą naturę. Okres przez poznaniem Pissarro, historycy sztuki nazwali „Dark”. Potem był wspomniany impresjonizm, a dokładniej postimpresjonizm przeplatany obrazami kubistycznymi.

Edouard Manet- jeden z wybitnych

Edouard Manet Śniadanie na trawie

Edouard Manet to jeden z najwybitniejszych i najbardziej znanych twórców impresjonistycznych, choć był starszy od pozostałych malarzy tego nurtu. Uważany jednak za ojca impresjonistów, nigdy nie wystawiał swoich prac na wystawach. Pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej, stąd ze strony rodziców był naciskany na edukację w kierunku prawniczym. Młody Manet nie miał jednak zacięcia do nauki, choć uczył się w bardzo dobrych szkołach. Z czasem rodzice porzucili marzenia o prawniczej karierze syna i dali mu wolną rękę w wyborze drogi zawodowej. To skłoniło Maneta do poszukiwań. Rozpoczął od aplikacji do Szkoły Morskiej, jednak i tu bez powodzenia. Kolejne próby, rejsy dla kandydatów na marynarzy utwierdziły go tylko w przekonaniu, że jedyną odpowiednią dla niego drogą będzie malarstwo. Tak też się stało i Manet w wieku osiemnastu lat, w 1850 roku rozpoczął naukę malarstwa pod okiem Thomasa Couture’a.  Później poziom malarski, jaki osiągnął i prezentował umożliwił mu zaistnienie w artystycznym światku Paryża. Poznawał innych malarzy impresjonistów, m. in. :Moneta, Degasa, Cézanne’a, zawiązywał przyjaźnie.

Camille Pissarro.

Ojciec impresjonizmu. Najstarszy i najaktywniejszy z malarzy reprezentujących nurt impresjonistyczny. Skupiał się głównie na pejzażach i scenkach rodzajowych, a w późniejszych latach życia skłaniał się ku obrazom Paryża i żyjących w nim ludzi.

Droga Pissarra do malarstwa była pełna trudnych decyzji i wyrzeczeń. Jako, że był synem kupca, rodzice chcieli uczynić go właścicielem interesu. To zmusiło młodego artystę do ucieczki do Wenezueli. Pissarro wyjechał razem z duńskim przyjacielem z Kopenhagi Fritzem Melbye’m. To właśnie on stał się mentorem Pissarra, szkolił go w zakresie akwareli, ołówka i tuszu. To on był pierwszym odbiorcą i krytykiem prac młodego malarza.

W 1855 roku, w wieku 25 lat, Pissarro podjął decyzję o wyjeździe do Francji. W Paryżu rozpoczął studia w Ecole des Beaux-Arts w Academie Suisse. Tutaj poznał Moneta i Cezanne’a. W 1959 roku udało mu się zaprezentować swoje prace na paryskim Salonie, , później jego prace nie zostały tam już przyjęte.

Pablo Picasso- jeden z najbardziej znanych

Tego hiszpańskiego malarza nie trzeba nikomu przedstawiać. Prawdziwy geniusz w swej dziedzinie, zasłynął nietuzinkowym wykorzystywaniem figur geometrycznych. Pablo Picasso, a dokładniej Pablo Diego José Francisco Ruíz Blasco, urodził się 25 października 1881 roku na terenie hiszpańskiej Malagi. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku we Francji. Picasso wraz z Georges Braque uznawani są za prekursorów kubizmu.

Twórczość Pablo Picasso dzielona jest na kilka okresów. Pierwszym, trwający od 1901 do 1904 roku, był okres błękitny. W tym czasie artysta koncentrował się na refleksji i melancholii. Dominowały stonowane barwy i portrety biednych ludzi – „Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”. Po tym czasie nastąpiła ogromna zmiana, czyli okres różowy. Wówczas Picasso skupił się na malowaniu cyrkowców – „Kuglarze”, „Rodzina arlekina”. W 1907 roku nastąpił kolejny przełom w twórczości artysty, zwany okresem murzyńskim. Tym razem wielkiej deformacji artysta poddał ludzkie ciało, co wywołało fale krytyki (np. „Panny z Awignon”). Obecnie dzieła z tego okresu uznawane są za najznakomitsze w historii malarstwa. Wielki wpływ na dorobek Picassa miała współpraca z G. Braque’em. Obaj zainspirowani sztuką iberyjską i afrykańską, stworzyli nowy kierunek w malarstwie, zwany kubizmem. Dzieła opierały się na geometrycznym rozbiciu wielu płaszczyzn, poszukiwaniu nowego wymiaru kształtów i barw („Poeta”, „Nuty i gitara”). Owocną współpracę zakończyła I wojna światowa. Następnie Picasso zbliżył się nieco do surrealizmu, ale jedynie w swobodnym i niezobowiązującym charakterze. Do końca życia pozostał wierny kubizmowi.

Leonardo da Vinci- „człowiek renesansu”

Leonardo da Vinci to najznakomitszy przedstawiciel epoki renesansu, „człowiek renesansu”, ponieważ zajmował się on kilkoma dziedzinami nauki i sztuki jednocześnie.Leonardo di ser Piero da Vinci, bo tak oficjalnie się nazywał, interesował się m.in. malarstwem, architekturą, matematyką, fizyką, geologią, medycyną i filozofią.

Z perspektywy kilkuset lat po jego urodzeniu trudno jest znaleźć drugą tak utalentowaną i wszechstronną osobę na świecie. Da Vinci urodził się 25 kwietnia 1452 roku w niedalekim sąsiedztwie włoskiego miasteczka Vinci stąd jego nazwisko. Jego ojciec był notariuszem. Leonardo pochodził jednak z nieprawego łoża, co początkowo ograniczało jego edukację, nauczono go jedynie pisać i czytać. Dopiero nastoletnim Leonardem zainteresował się jego biologiczny ojciec i zabrał go do swojego domu we Florencji, a tu poznał osoby, które pozwoliły mu rozwinąć skrzydła. Właśnie przez to, że był nieślubnym dzieckiem nie mógł studiować na uniwersytetach, ale jego talent plastyczny szybko dostrzegli znajomi ojca. Właśnie, jako malarz Leonardo da Vinci zyskał największą sławę w swoich czasach. Jego najbardziej znane obrazy to „Mona Lisa” i „Dama z gronostajem” oraz wiele dzieł o charakterze religijnym. Tworzył też freski, np. „Ostatnia Wieczerza” zdobiący ścianę w kościoła Santa Maria delle Grazie w Mediolanie.

Hieronim Bosch- przedstawicieli malarstwa średniowiecza

HIERONIM BOSCH, OGRÓD ROZKOSZY ZIEMSKICH

Hieronim Bosch to jeden z ważniejszych przedstawicieli malarstwa średniowiecza. Jego najbardziej znanym dziełem jest tryptyk pt. „Ogród rozkoszy ziemskich”. Malarz urodził się około 1450 roku, niektórzy twierdzą, że 2 czerwca 1452 roku w jednym z holenderskich miasteczek. Jego pełne imię i nazwisko brzmi Hieronymus Anthoniszoon van Aaken. Ten obszar Europy już w jego czasach słynął z najwybitniejszych artystów, a on sam wywodził się właśnie z rodziny malarzy, co bardzo uprościło mu podjęcie decyzji o wyborze zawodu. Jak wiadomo twórczość średniowieczna bardzo nasiąknięta jest mistycyzmem. Na wrażliwość Boscha ogromny wpływ miał pożar, który widział, jako nastolatek. Artysta bogato się ożenił, co pozwoliło mu skupić się na malowaniu i wejść do elity lokalnej. Szerokie kontakty umożliwiły mu z kolei malowanie dla najbogatszych osób w okolicy, a to przyniosło rozgłos na Starym Kontynencie. Dostawał zlecenia na wyposażanie katedr i kościołów zarówno w obrazy, jak i witraże. Odbiorcą jego obrazów był bardzo często król Hiszpanii Filip II wielki obrońca katolicyzmu w Europie i dlatego największa kolekcja jego dzieł znajduje się w muzeach w Madrycie. Bosch zaliczany jest do prymitywistów niderlandzkich, czyli malarzy zainspirowanych sztuką gotycką i włoskim renesansem, ale to co odróżniało go od kolegów z kraju to jego technika nakładania farby, która u niego sprowadzała się do dość dużego jej nakładania na obrazie, co powodowało chropowatą strukturę. Jego ulubione kolory to czerwienie, żółcie i brązy, potrafił jednym kolorem w różnej tonacji namalować cały obraz. Kolejną ważną cechą jego malarstwa jest dbałość o szczegóły, na obrazach Boscha nawet elementy w dalekiej perspektywie są widoczne i ostre.

Pieter Bruegel

PIETER BRUEGEL, UPADEK IKARA, 1555

          Pieter Bruegel urodził się najprawdopodobniej w 1525 roku w Broghel koło Bredy, zmarł 9 września 1569 w Brukseli. Bruegel starszy zaliczany jest do najpopularniejszych malarzy niderlandzkich. Uznawany jest za malarza doby renesansu. Bardzo często nazwano go artystą „chłopskim”, ponieważ jego dzieła w dużym stopniu dotyczyły tematyki życia wiejskiego. Jego syn Pieter Bruegel (młodszy), również został malarzem – określanym mianem Piekielnego, ze względu na częste wykorzystywanie motywu ognia lub piekła.

Pieter Bruegel starszy pierwsze nauki malarstwa pobierał w pracowni Pietera Coecka van Aelsta. Później uczył się również u Claude’a Doriziego w Mechelen. W kolejnych latach podróżował po Włoszech i Francji, aż ostatecznie zamieszkał w Brukseli. Ślub wziął w 1563 roku z Mayeken Cocke, która była córką nauczyciela malarstwa. Bruegel doczekał się dwóch synów. Obaj poszli w ślady ojca i zostali malarzami. Większe sukcesy w środowisku artystycznym odniósł Pieter Brueghel młodszy. Drugi z synów – Jan Brueghel otrzymał przydomek Aksamitny. Obrazy Pietera Bruegela starszego przedstawiały najczęściej pejzaże, na których widać było postacie chłopów. Bruegel bardzo często malowały typowe sceny z życia mieszkańców wsi, jak wesela, uczty, biesiady. Inspiracje czerpał również z otaczającej go przyrody. W jego twórczości pojawiły się również prace związane z tematyką religijną. Styl Bruegela przypomniał obrazy Hieronima Boscha. Najbardziej znane jego dzieła można podziwiać w muzeum wiedeńskim.

Marcello Bacciarelli- malarz włoski

Marcello Bacciarelli (ur. 6 lutego 1731r. w Rzymie, zm. 5 stycznia 1818r. w Warszawie) był jednym z włoskich przedstawicieli malarstwa baroku. Zasłynął na dworze króla Stanisława Augusta w Warszawie, w którym działał od 1766 r. i gdzie kierował sprawami związanymi ze sztuką, od wystroju wnętrz pałaców królewskich (Łazienki, Zamek Królewski w Warszawie, Zamek Ujazdowski) po zaopatrywanie galerii królewskiej w cenne dzieła oraz kierowanie Malarnią, szkołą artystyczną, której był założycielem. Malarnia królewska, znajdująca się na Zamku była uczelnią o charakterze prywatnym. Jednocześnie stanowiła pierwszą zawodową szkołę, skierowaną do plastyków w Polsce. Kształcąc młodych artystów, pełniła również rolę pracowni usługowej dla monarchy. Większość najcenniejszych obrazów Marcello Bacciarellego stanowią portrety króla i magnaterii, między innymi marszałka w. kor. Stanisława Lubomirskiego, biskupa Kajetana Sołtyka, czy dam związanych z dworem, Anny Teofilii Potockiej, Heleny Radziwiłłowej, Katarzyny Thomatis, Anny Doroty Biron i innych, razem około 200 dzieł. Samych portretów Stanisława Augusta stworzył około 30. Cechują się przede wszystkim elegancją i kameralnym wyrazem.

Jeden z bardziej znanych polskich malarzy H. Siemiradzki

Henryk Hektor Siemiradzki to jeden bardziej znanych polskich malarzy. Urodził się 24 października 1843 roku w Nowobiełogrodzie, zmarł 23 sierpnia 1902 roku w Strzałkowie. Zaliczany do grona przedstawicieli polskiego akademizmu. Niezwykle szanowany i ceniony za życia artysta. Na początku XX wieku, kiedy akademizm został wyparty przez malarstwo secesyjne, sztuka Siemiradzkiego została zapomniana.

Henryk Siemiradzki nie od zawsze zajmował się sztuką. Zgodnie z wolą ojca studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Charkowskiego. Dopiero po uzyskaniu tytułu zdecydował się zdawać do Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Jego talent szybko został zauważony. Doświadczenie Siemiradzki zdobywał w trakcie podróży, m.in. do Krakowa i Monachium, gdzie spotykał się z innymi artystami. Ostatecznie osiedlił się w Rzymie. W 1873 roku wziął ślub z Marią Pruszyńską, swoją kuzynką. Doczekali się czwórki potomstwa. Rodzina latem wypoczywała w dworku w Strzałkowie k. Radomska. Tam też malarz zmarł po ciężkiej chorobie (rak języka) w wieku 59 lat. Nie udało mu się dokończyć ostatniego obrazu – „Chrystus i Dzieci”.

Rafał Olbiński- malarz polski

Rafał Olbiński urodził się w 1943 roku w Kielcach. Ukończył Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1981 roku wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i wkrótce stał się uznanym malarzem, ilustratorem i projektantem. Za swoje prace otrzymał ponad 150 nagród, w tym złote i srebrne medale przyznawane przez Klub Dyrektorów Artystycznych w Nowym Jorku oraz złote i srebrne medale od Towarzystwa Ilustratorów w Nowym Jorku i Los Angeles. W 1994 roku otrzymał międzynarodowego Oscara za Najbardziej Znaczący Plakat Roku oraz Prix Savignac w Paryżu. W tym samym roku otrzymał nagrodę czasopisma Creative Review w Londynie za najlepszš brytyjskš ilustrację. W 1995 roku jego plakat zwyciężył w konkursie "Nowy Jork stolicą œświata" wybrany przez jury pod przewodnictwem burmistrza miasta Rudolfa Gulianiego. Rok póŸniej otrzymał nagrodę Stephana Dohanosa przyznawanš przez członków Stowarzyszenia Ilustratorów Nowojorskich za najlepszą pracę roku. W 2002 roku miasto Fondi we Włoszech przyznało mu nagrodę "Premio Divina Guilia" za wybitny wkład do sztuki współczesnej. Prace Olbińskiego znajdujš się w kolekcjach tak prestiżowych instytucji jak, m. in.: The National Arts CIub w Nowym Jorku, Smithsonian Institute and Library of Congres w Waszyngtonie, Suntory Museum w Osace oraz w wielu prywatnych i korporacyjnych zbiorach w USA, Japonii i Europie. W 2002 roku wybrane obrazy Rafała Olbińskiego umieszczono w programie projekcji na Grand Central Station w Nowym Jorku, w panteonie Great Art na czeœć obchodów Dnia Ziemi.

Jacek Kowalski- malarz polski

Jacek Yerka (ur. 1952 r.) (prawdziwe nazwisko - Jacek Kowalski) ukończył w 1976 Wydział Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Specjalizował się w grafice. Od 1980 poświęcił się całkowicie malarstwu. Bazując na precyzyjnej, wzorowanej na dawnych mistrzach technice obrazowania (Jan van Eyck, Hieronymus Bosch), lecz przede wszystkim na własnej, nie znającej granic wyobraźni, tworzy surrealne kompozycje, szczególnie podziwiane przez miłośników fantastyki we wszystkich odmianach. Dobrze określa jego styl termin "realizm fantastyczny". Yerka zainspirował swoimi pracami autora fantasy Harlona Ellisona do napisania 30 krótkich opowiadań, które wraz z obrazami Yerki złożyły się na publikację pt. "Mind Fields". To samo amerykańskie wydawnictwo "Morpheus Intenational" wydało album "The Fantastic Art of Jacek Yerka". Wydawnictwo to przygotowało też retrospektywny album obejmujący całą twórczość Jacka Yerki, jego tytuł to "Fields of Vision". W 1995 artysta został laureatem prestiżowej "World Fantasy Award", wybranym spośród 260 nominowanych do niej artystów. Jego obrazy wykorzystywane są także do celów filmowych. Amerykański producent filmowy Rene Daalder zaprosił Jacka Yerkę do współpracy w nowopowstającym filmie "Stawberry Fields", gdzie podkładem muzycznym dla obrazów świata będą piosenki Beatlesów. Od 10 lat współpracuje z Galerią Bevery Hills. Na stałe mieszka i tworzy w Polsce.

Renesans w Polsce

Do polski renesans dotarł w XV wieku. W przeciwieństwie do średniowiecza, w epoce odrodzenia budowano wiele budynków świeckich np. pałace i kamienice miejskie. Kościołów budowano niewiele, lecz nawet w nich pojawiały się motywy świeckie. W Polsce główny protektorem sztuki odrodzenia był Zygmunt Stary, który dbał o poziom kulturalny swojego dworu opierając go na renesansie Włoskim. Renesans był okresem rozkwitu kultury polskiej. Państwo polsko-litewskie było duże i silne, a wpływy włoskie, które nasiliły się wraz ze ślubem Zygmunta I Starego z Boną Sforzą, przyczyniły się do rozkwitu malarstwa, architektury, sztuki kulinarnej. Do Polski przybyli sławni poeci i myśliciele: Włoch Filip Kallimach (Filippo Buonaccorsi), Niemiec Konrad Celtis. W roku 1488 (niektóre źródła podają 1489) powstało pierwsze w Europie towarzystwo literackie – Nadwiślańskie Bractwo Literackie. Jego członkami zostali Celtis, profesorowie Akademii Krakowskiej, dworzanie, studenci. Polska stała się azylem tolerancji religijnej, powstały dzieła Reja i Kochanowskiego, Akademia Krakowska stała się jednym z ważniejszych ośrodków naukowych Europy. W późniejszych latach powstały również kolejne uniwersytety: 1544 w Królewcu, 1579 w Wilnie i 1594 w Zamościu.

Marcin Maciejowski- polski malarz

        Marcin Maciejowski (ur. 14 czerwca 1974 roku w Babicach koło Krakowa) − polski malarz, rysownik. Obecnie mieszka w Krakowie.W latach 1996−2001 był członkiem grupy Ładnie. Założył i redagował (razem z Rafałem Bujnowskim) artzin "Słynne Pismo we Wtorek".

Jego obrazy cechuje prostota formy: schematycznym figurom utrzymanym w konwencji komiksu towarzyszą napisy, wprowadzające element narracji. Najczęściej poruszanym tematem jest codzienność – zapośredniczona w przekazie popularnej prasy i telewizji, często przedstawiona w ironiczny sposób, odwzorowująca polskie, "swojskie" realia. Bohaterami jego obrazów są kibole, dresiarze, ale też sławni ludzie (m.in. o. Tadeusz Rydzyk).

Maciejowski współpracuje z tygodnikiem "Przekrój" (od 2000), oraz galeriami: Raster z Warszawy, Meyer Keiner z Wiednia, Wilkinson Gallery z Londynie oraz Leo Koenig.Inc z Nowego Jorku. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorachCentrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i Muzeum Narodowego w Krakowie, można je też oglądać na ulicznych billboardach.