Tego hiszpańskiego malarza nie trzeba nikomu przedstawiać.
Prawdziwy geniusz w swej dziedzinie, zasłynął nietuzinkowym
wykorzystywaniem figur geometrycznych. Pablo Picasso, a dokładniej
Pablo Diego José Francisco Ruíz Blasco, urodził się 25 października 1881 roku
na terenie hiszpańskiej Malagi. Zmarł 8 kwietnia 1973 roku
we Francji. Picasso wraz z Georges Braque uznawani są
za prekursorów kubizmu.
Twórczość Pablo Picasso dzielona jest na kilka okresów.
Pierwszym, trwający od 1901 do 1904 roku, był okres błękitny. W tym czasie
artysta koncentrował się na refleksji i melancholii. Dominowały stonowane
barwy i portrety biednych ludzi – „Stary gitarzysta”, „Dwie siostry”. Po
tym czasie nastąpiła ogromna zmiana, czyli okres różowy. Wówczas Picasso skupił
się na malowaniu cyrkowców – „Kuglarze”, „Rodzina arlekina”. W 1907 roku
nastąpił kolejny przełom w twórczości artysty, zwany okresem murzyńskim.
Tym razem wielkiej deformacji artysta poddał ludzkie ciało, co wywołało fale
krytyki (np. „Panny z Awignon”). Obecnie dzieła z tego okresu
uznawane są za najznakomitsze w historii malarstwa. Wielki wpływ na
dorobek Picassa miała współpraca z G. Braque’em. Obaj zainspirowani sztuką
iberyjską i afrykańską, stworzyli nowy kierunek w malarstwie, zwany
kubizmem. Dzieła opierały się na geometrycznym rozbiciu wielu płaszczyzn,
poszukiwaniu nowego wymiaru kształtów i barw („Poeta”, „Nuty
i gitara”). Owocną współpracę zakończyła I wojna światowa. Następnie
Picasso zbliżył się nieco do surrealizmu, ale jedynie w swobodnym
i niezobowiązującym charakterze. Do końca życia pozostał wierny kubizmowi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz